Günah o kadar acımasız ki
Nefes alıp verirken azap çeker ruhum bile
O gün gelir yüzleşirsin geçmişinle
Sokaklar dile gelir söylemezler yanlış nerde
Hadi kurtar beni bu hayattan
Gel kurtar beni bu azaptan
Hadi kurtar beni yine eskisi gibi
Bir baba şefkati gibi ağır ve yavaş
bu şarkıyı ilk olarak bir ay önce duydum sanırım
bu sitede şarkının ne işi var demeyin sakın, bu bir şarkı ama günümüz laylaylom şarkılarından değil
şarkıda dikkatimi çeken nokta ruhun azap çekmesi...
ruh gerçekten azap çeker mi?
yada siz hiç yaşadınız mı?
hayatta o kadar yalana, iftiraya, dedikoduya, gıybete, aldatılamaya, terk edilmeye, yüze gülünüp arkadan iş çevrilmeye maruz kalıyoruz ki kalbimiz bir noktadan sonra artık duyarsızlaşmaya, kalpsizleşmeye başlıyor...
göz yaşlarımız artık dışa değil içe akmaya başlıyor
ruhumuz kalpsiz bir bedende kalmak istemiyor daha fazla
o kadar azap çekiyor ve kurtulmak için o kadar çabalıyor ki
bedenimizde en küçük ağrı olmamasına rağmen öyle acı çekiyoruz ki
bir baba sevgisini, bizi bu azaptan hayattan kurataracak birilerini arıyoruz...
ama çoğu zaman bulamıyoruz değil mi?
çünkü aradığımız bu sevgi maddi bir varlıkta bulunamayacak kadar büyük bir sevgi..
sığınmak istiyoruz, bağlanmak istiyoruz, hep yanımızda olsun bizi hayatın azaplarından korusun istiyoruz...
günümüzde aşk adı altında zinanın en kötüsünü yapanlardan bahsetmiyorum tabiki...
aşk bu dünyalık bir duygu değil en başta ve ayrıca başta söylediğim gibi maddi bir varlığa aşk duyulamaz...
insanız işte göremiyoruz önümüzdekini, O'nun bir el açmak, secdeye baş koymak kadar yakın olduğunu göremiyoruz...
bir duayla bir namazla ruhumuzun bu azaptan kurtulacağın akıl edemiyoruz...
Allah ımızın sevgisinin bir baba sevgisinden daha sarıcı olduğunu ve istediğimiz zaman O'na sığınabileceğimizi görmüyoruz...
kalbimizin ilacının O'nda olduğunu göremiyoruz...
gerçek kurtuluş dinde islamda bunu görebilsek, görüş açımızı biraz genilşletebilsek işte o zaman ruhumuzun azaptan kurtulacağına inanıyorum...
Allah a emanet olun...ruhunuza iyi bakın... :)