[[b]color=blue]İz Bırakanlar
Ahmet Sırrı Arvas
Ünlü astronot Neil Armstrong
Merak bu ya, Ohiolu Neil daha ufacık minicikken havacılığa takar. Defterinin sayfalarını yırtıp yırtıp füze şeklinde katlar. Her geçen gün kendini geliştirir, üç tane çıta, on kulaç kınnap buldu mu mutlaka bir “altı köşe” yapar, uçurtmasını göklere salar. Derken tahta parçaları, bezler, kağıtlar, model uçaklar...
El kadar veletken de dikçe tıfılken de tayyarelerle ilgilenir, çizer siler, çakar bozar sektöre “kendince” katkı (!) yapar.
İşte bu hevesle Aeronautical Engineering bölümünden mezun olur ve gidip NASA ‘ya demir atar. Yıllarca test pilotluğu ile iştigal eder, değişik değişik aletlerle uçar. Serde mühendislik olduğu için hava vasıtalarının eksiğini gediğini bulur, uçuk uçaklara kafa yorar. Neymiş efendim destek verseler Ay’a çıkarmış da filan...
Neyse gel zaman git zaman ABD-SSCB gerginliği uzaya sıçrar. Ruslar daha 1961’de fezaya yelken açarlar. Hatırlarsınız Kozmonot Yuri Gagarin dünya çevresinde tur atar.
Sonra Sputnikler... Soyuzlar...
Propaganda bu ya
Başkan Kennedy altta kalacak değildir ya, Ay’a bayrak dikerek rövanşı almaya bakar. Zira o günlerde ABD nefretle anılmakta, en yakın müttefikleri bile Vietnam’da işlenen cinayetleri anlayamamaktadırlar. Napalm bombaları ile yakılan köylerden kaçışan çıplak çocuk fotoğrafları Beyazsaray’ı hayli zora sokar. Bu az utanç değildir, ABD Başkanları dış gezi yapamaz olurlar.
Kennedy bu lekeden kurtulmak için halkının parasını harcamaktan kaçınmaz, Vietnam’da dökülen kanı unutturmak için trilyonlarca dolar harcar. Dile kolay sadece bu projede 400 bin adam çalıştırırlar. Yetmez Dr. Van Braun’u ithal eder, Almanların roket hususundaki tecrübelerini aparırlar. Geceli gündüzlü çalışıp 110 metrelik Apollo-8 V Satürn’ü hazırlar, ateşler fişekler göğe salarlar.
Düşünün sadece Apollo-11 için 150 milyar dolar ayırırlar. Halbuki bu para ile kırk Afrika ülkesini imar edebilir ve büyük sempati kazanırlar. Hasılı, süperler manasız bir yarışa kalkar, aklı mantığı kenara koyarlar.
Teknolojinin bugün geldiği seviye ile zikredilen seyahat daha kolay ama 972’den beri “Aydede”nin yolunu unuttular. Artık Ay’a bayrak dikip dikmemek kimseyi ırgalamıyor, süperler propaganda için daha ucuz ve müessir yollar arıyorlar.
Neyse biz Neil’in hikâyesine devam edelim... NASA kurmayları astronot yapabilmek için adam aramaya başlayınca adres Neil’e çıkar. Hani boysa boy, kiloysa kilo, merak desen tonlarca, doğrusu böylesini arasalar bulamazlar (1962).
Zira bu vazifeyi talep edenler fizikten, kimyadan, astronomiden anlamalı, bedenen sağlam olmalıdırlar.
Vücud zindeliği olmazsa olmaz şarttır, çünkü uzayda hava bulunmaz. Kıyafetinizde iğne ucu gibi bir delik açılsa gözleriniz dışarı fırlar. Gök ya dondurucak kadar soğuktur, ya da kızartacak kadar sıcak. Yerçekimi olmadığı için astronotlar havada yüzer, boşlukta kulaç atarlar. Bunun eğlenceli olduğunu sanmayın bizim gibilerin içi dışına çıkar. Sonra ani basınç değişiklikleri adamı bayıltır, bu yüzden kıyafet şişer, vücudunuzdaki kanı beyninize pompalar.
Hepsi bir yana def-i haceti gelen astronot pantolununu çıkaramaz, iğrenç bir şey ama bilerek ve isteyerek altına yapar.
Projenin adsız kahramanlarından biri Prof. Dr. Faruk El-Baz’dır. Nil Deltası’ndaki Tûk el-Aklâm köyünde dünyaya gelen profesör, bir imam hatip çocuğudur. Babasının teşviki ile Kahire-Eş- Şems Üniversitesi’nden mezun olur, doktorasını Missouri Üniversitesinde, doçentliği Heidelberg Üniversitesinde tamamlar. Onun çalışmalarını dikkatle izleyen Amerikalılar “Uçuş Eğitim Dairesi”ne başkan yaparlar.
Ehlen ve sehlen
Yanisi şu ki Neil Armstrong’u da o eğitir, zaten bütün astronotları o eğitir ve bu yüzden adı King’e (Kral) çıkar. Faruk el Baz’ın kıymetini uzaydan dönenler daha iyi anlar. Zira hocaları ne demişse onunla karşılaşır, sanki daha evvel gitmiş görmüş gibi rahatlarlar. El-Baz’ı Ruslar da takibe alır, 1973-1975 yılları arasında gerçekleştirilen Apollo-Soyuz projesine katılmasını arzularlar. Üstadın müdahil olduğu projeleri, aldığı ödülleri yazsak bu sayfa dolar ama mevzuyu dağıtmamakta yarar var.
Hasılı Apollo personelini eğiten Mısırlı Faruk onlara zaman zaman Arapça hitap eder birkaç kelime de olsa Kur’an lisanına aşina olmalarını sağlar. Hatırlarsanız Apollo uçuşları üçlü astronot gruplarıyla yapılır, ikisi ay modülü ile uyduya iner, üçüncüsü ise kumanda gemisiyle yörüngede tur atıp irtibat sağlar. İşte o gün de Endeavour’da bulunan Worden, Houston’a seslenip raporunu sunar. Prof. Faruk’un ana merkezde bulunduğunu duyunca çok sevinir ve “Marhaba ehl-el erd, min Endeavour aleyküm selâm” (Merhaba dünya ehli, Endeavour’dan hepinize selam) deyip hocasına bir jest yapar.
Bunu duyan amatör telsizciler heyecana kapılır, “fezada ezan okundu” diye ortalığı ayağa kaldırırlar. Sonra hadiseye takla attırırlar. Efendim Neil Ay’da ezan işitmiş de, imana gelmiş filan... Bizim saf halkımız da birine bin katar, adamın ne hacılığını ne de hocalığını koyarlar.
Halbuki ezan-ı Muhammediyi işitmek için Ay’a gitmeye ne gerek var?!. Yeryüzünde müezzin sesi bir an bile kesilmiyor. Ama beyimiz İslam ülkelerine dönük telekulaklar montajlıyorsa o başka!..
Hadisenin merkezindeki isim Faruk el Baz dahi bu söylentilerden rahatsız olur, “Neil’le hâlâ görüşüyoruz” açıklaması yapar, “şu anda 75 yaşında, Ohio’da yaşıyor, Müslüman olmadı. Eğer günün birinde İslâm’ı seçtiğini açıklarsa elbette mutluluk duyarım. Ancak 1400 yıllık dinimizin ve şu muhteşem medeniyetin ona ihtiyacı yok. Olamaz da!”
Doğrusu Anthony Quinn ve Kaptan Cousteau için de benzer şeyler söylendi ama onlar zahirlerini düzeltmek (içini bilemeyiz) gibi bir çaba içinde bulunmadılar.
İslamiyet’e saldıranlar da bundan malzeme çıkardılar, akılları sıra Müslümanları alaya aldılar.
Bir Batılının dinimize yönelmesi İslam’ın şerefini artırmaz.
Gelen kendini kurtarır, gelmeyen kendini yakar.
O kadar...
[/color][/b]