ZehirliOk Forum

Merhaba sevgili kardeşlerim.Fikir ve önerilerinize ihtiyaç duyduğum bir noktadayım.Sorunumu kısaca atlacak olursam;
2.5 yıllık evliyim.Eşimle üni.de tanıştım,birbirimizi sevdik,birbirimizin aileleri ile tanıştık herkesin sevgisi ve gönül rızası ile yuvamızı kurduk.Düğün öncesi hazırlık dönemine kadar son derece iyi olan k.valide,k.peder ilişkilerim bu dönemde düşüş gösterdi.Anlasılır olması acısından bir kac örnek verecek olursak:eşimin düğün için biriktirdiği parayı babasına vermesi onun kendi sahsına yatırım yapmayı tercih etmesi ve bunun yanı sıra maddi durumları yerinde olmasına rağmen eşya alımına karışmamaları,üstüne üstlük nişanda ve düğünde takılan takılara el koymaları,anne ve babamın aldığı esyalara sürekli kulp bulmaları beğenmemeleri, gibi...Kardeslerim inanın tek kelime etmedim,her ne olursa olsun eşimin annesidir,babasıdır dedim,iyi düşünmeye gayret ettim.Aslolan yuvamdaki huzurdur dedim.Eşim tüm bunları sorun etmiyorsa,bana laf düşmez dedim.Gel zaman git zaman,k.validemlere gidip-gelmelerimiz sıklastı,farklı sehirlerde yasıyoruz.Eşimin yanında gözümün içine bakan k.validem ve k.pederim eşim yokken kalbimi kırar olmaya başladılar.-El kızı,kalk oturma hizmet et vb söylemler,azarlamalar,hatta mutfakta tecrübesizliğimden kaynaklanan sorunlar(yemeğin salcası az,tuzu az)nedeniyle itip kakmalar başladı.Sürekli olarak -oğlum gibisini bulamazsın,yat kalk bana dua et gibi, onur kırıcı laflar.Eşime -"kadına cok yüz verilmez sonra şımarır,ara sıra bağrı bağrıver korksun senden,daha itaatkar olur böylece" gibi öneriler vb.Derken bu tarz konuşmaları telefon görüşmelerimize dagılır oldu.Yeni bir hayata adapte olma sıkıntısı,yabancı bir sehir,ciddi maddi sıkıntılar,eşimin değişken ruh halleri,k.validemlerin anlam veremediğim müdahaleleri,onur kırıcı söylemleri derken kendimi çıkmazda hissettim.Karar verdim,en makul dille eşimle konusup,bir çözüm yolu bulmalıydık.Her defasında büyük tartışmalar yasandı,eşim hayattaki ilk önceliğinin onu doğuran büyüten insanların olduğunu ve her ne derlerse desinler,ne yaparlarsa yapsınlar onu doğru bilecegini ve bir daha bu konuyu açmamam gerektiğini söyleyip kapattı,son derece kırıcı bir üslüpla.Bende o günden sonra konuyu acmadım,yapılanları,söylenenleri duymazdan gelmeye calıstım basarabildiğimce.Sonra birgün eşimle incir cekirdeğini doldurmayacak bir neden yüzünden gücendik,o da carpıp kapıyı cıktı,annesini arayıp anlatmış,anneside k.pederime anlatmış.K.pederim beni arayıp ağzına ne gelirse söyledi,hiçbir bayanın kaldıramayacagı türden laflar sarfederek.Hayatımın en kötü anlarından biriydi.28 yıllık yaşantım boyunca kimse bana öyle seyler söylememişti kaldı ki bunu bana;saygımda,hizmetimde,davranışlarımda tek kusur etmediğim k.pederim söylüyor.Eşim eve geldiğinde beni ağlar halde buldu ve nedenini sordu bende her ne kadar k.pederimin kullandığı kelimeleri ağzıma alamasamda! anlatmaya calıstım.Hem eşim yine bana yüklendi,sinirlendi,asla senin için onların gönlünü kıramam,ana,babadır büyüktür cekeceksin deyip kapadı konuyu.O günden sonra aralarında hiçbir problem olmamasına rağmen annemi,babamı,kardeşlerimi arayıp sormadı.Siz k.validenizi,k.pederinizi aradınızmı diye sorarsanız kandil vb gibi özel zamanlarda muhakkak,normal zamanda eskiye nzaran daha az ve kısa görüşmeler yapmaktayım.
Şimde sizlere sorum şudur:K.validemi annem bildim,annemi haftada 2-3 defa aradıysam onuda 2-3 defa aradım,hediyeler aldım yarım elma,gönül alma(hiçbirini beğenmedi,gözümün önünde hediye etti),bana ne derse desin,haklısınız dikkat ederim deyip gönlünü kırmadım,hep tatlı dille ilişkilerimi devam ettirmeye calıştım vs ama buna rağme k.validem beni kızı gibi göremedi,hep el kızıydım onun için,ben ne yaparsam yapayım düzelme olmadı aksine daha da cürretkar oldular.Eşime gelince;onu seviyorum,gönlü temiz calışkan biri olduğunu biliyorum,etki altında kaldığı için böyle davrandığını düşünüyorum,böyelece beni eğitecek ve itaatkar edecek...!Ama şu yabancı şehirde kendimi cok yalnız,korumasız ve garip hissediyorum,bu ruh halinden sıyrılamıyorum.Eşimin annesi,babası,kardeşi,amcası,teyzesi,yengesi beni haksız yere ezdikce,o bunlara sessiz kaldıkca güvenimi yitiriyor.Benim basımda bir erkeğim var,güvendeyim diyemez olıyorum gün gectikce.Eşim bu durumun degişmesi adına birseyler yapsa,anne ve babasına ihanet olacagını düşünüyor.
Ben hiç bir anne,babanın bedduasını almak istemem ama bu böyle ne kadar devam edecek blmiyorum.Cok yalnızım ve cok canım yanıyor.Ne yapacagımı bilemez haldeyim artık.Eşimden sadece ama sadece;doğruya doğru,yanlışa yanlış diyebilmesini istiyorum yani adil olmasını.Annesidir,babasıdır,kardesidir elbette gönüllerini kırmayacak,elbette sevip,sayacak... Ama bende onun eşiyim,yoldasıyım,haksız yere beni ezdirmesi,ağır laflar karsında kayıtsız kalıp,yalnız bırakması hak mı?Eşim günde annesini 3 kere arıyor diye bendende onu bekliyor tüm bu yaşananlara rağmen fakat eşime karsı hiçbir müdahaleleri ya da kırıcı davranışları olmayan anne ve babamı arayıp sormuyor,bu hak mı?O kadar dolmuş ki içim yazdıkca yazabilirim.